Wszystko zapowiadało, że dzień ten
Będzie niezwykły, od niepewnego wschodu słońca,
Po gorące popołudnie wczesnego lipca.
Kiedy to wszystko się skończyło
I wiele znalazło swój początek.
Więc jako się rzekło dzień był gorący i wilgotny.
Akurat taki dzień, który nie skłania do podróży.

A więc pan G., który nie wiedzieć czemu
/zwróćcie uwagę na ten fakt bez precedensu/
zaczesawszy gęste czarne włosy na swej trzydziesto dwu letniej głowie i lekko poprawiwszy brodę,
jakby przygotowywał się do pozowania znajomemu malarzowi
W swym kremowym jedwabnym garniturze i butach
Jakże gustownie pod kolor,
Podszedł do drzwi, do których nigdy wcześniej nie podchodził
I machnąwszy ręką na pożegnanie zdecydowanie nacisnął srebrną klamkę.

Pierwsze słowa jakie powiedział po wyjściu,
Ku zaskoczeniu drzew, zwierząt i ptaków brzmiały
"Jak mi dobrze i lekko.." Jak mi dobrze i lekko powiedział, jak mi dobrze i lekko po trzykroć
i poprawiwszy kapelusz wziął pod rękę kobietę
Tę co miała niebieskie oczy i uczyła się chińskiego.
Wyobraź sobie, tyle lat czekałem byśmy mogli spokojnie
W tę niewiarygodną wiosnę,
bo minąwszy drzwi spotkał wiosnę z kwiatami akacji i trawą zieloną.
Razem pójść pod rękę.
Wiec, nie lękaj się i myśl dobrze.
Ja teraz jestem na tym lepszym ze światów. Gdzie nie sprzedają piwa.
Wiesz, nie przepadałem za końmi.
Wybacz mi egoizm i moją głupotę.
Teraz pewien znajomy właściciel sadu morelowego
Obiecał mi sprzedać pięknego Araba.
Będzie Twój w ciągu tygodnia.
Wiesz, mam lekką chrypkę. Zaspiewałbym Ci piosenkę
Miłosną w stylu sycylijskim. Jak wydobrzeję zrobię to na pewno.
Wracaj, moja ukochana do domu.Wracaj i zostaw mnie samego.
Pójdę tam, gdzie dotąd nie byłem. Jak dojadę, rozpakuję walizkę i się ogolę,
Napiszę list na papierze pachnącym bursztynem.
I o jendo proszę, jak wiatr zamieni mnie w pył i poniesie pod chmury.
Westchnij głęboko i przebacz.....

V.O.D.
3 lipca 2009 17:08

Les pompes funebres

Umarłych nikt nie słyszy choć my wszystko wyraźniej
słyszymy jedyne co się po drodze przez rzekę wydarza
to nagła utrata pamięci jeżeli chodzi o umiejętność
racjonalnego stosowania znaków interpunkcyjnych
stąd zwykle je kompletnie ignorujemy narażając się
na absolutne niezrozumienie tego co jeszcze
chcielibyśmy powiedzieć wszystkim z różnych
powodów zgromadzonych tam gdzie mają nas
palić albo zakopywać w obecności tych wszystkich
w garniturach butach w szpic czarnych czółenkach
koronkach i koroneczkach staników spodenek w kant
czarnych rajstop mimo upału na dworze i ta muzyka
muzyka kameralna albo Ave Maria Gounoda albo
jeden do upadłego powtarzany fragment tego Polaka
o francuskim nazwisku z jego smutnej sonaty na b
albo też te ekstrawaganckie pomysły z ulubioną
muzyką tylko czyją moją czy ich ich czy moją
a wielkie deszcze leją się na dach meczetu w Lahore
czyniąc tu hałas tak wielki że nie słyszę ani muzyki
ani tych słów co tylko niektóre są prawdziwe
bo tak na prawdę to ja taki dobry nie byłem jak teraz
o mnie mówią na wyścigi i to i tamto i owo i da capo
i jeszcze raz że o pięknej duszy że o dobrym sercu
o tej mądrości mojej na okrągło żeby oni wiedzieli
za jakiego głupka się uważałem mówią dobry
a tej kobiecie co stała w upale na skraju szosy
w południowej Hiszpanii z malutką córeczką bez kropli
wody w ustach od wielu godzin udałem że nie widzę
i pojechałem w te pędy do hotelu napić się koniaku
a ona tam w upale stała a ja tu w chłodzie ten koniak
jeden za drugim jeden za drugim a ona tam stała
boże jak ja nie lubiłem malarstwa a przez całe życie
po tych galeriach muzeach wystawach Turnery Goyie
Carravagia Vermeery Rembrandty z tym światłem
w ich obrazach aż w końcu uznali mnie za znawcę
pożal się Boże co oni wiedzą tak im wygodnie mówić
jeszcze chciałbym tylko porozmawiać z panem Poundem
bo podobno podobała mu się ta moja ostatnia ksiażka
z tymi niedokończonymi rozdziałami które wymyśliłem
jako pomysł formalny taki prosty a mu się podobał
głowa mnie boli żeby choć aspiryna a może dwie
bo to po prostu śmieszne żeby umarłego bolała głowa
umarły osiąga taki stan że właściwie jest nieśmiertelny
i w tej swojej śmierci może tak trwać milczący
do końca świata albo do dnia sądu ostatecznego
jak to mówią niektórzy ale tu nikogo nie ma żeby nagle
umarłych których tu miliony miał osądzać albo nie
poza tym taki hałas gadają i gadają wszyscy razem
a wy tam na powierzchni przygotowujący się starannie
do swoich przemówień myślicie że tu cisza i Eden
tra ra ra ra gadajcie i wierzcie w co chcecie tu nie
ma nic chyba nigdy nie było ten facet którego spotkałem
w tym śmiesznym kapeluszu podawał się za Hamleta
a miał twarz tak kompletnie bez wyrazy że aż żal
Boże Boże i Boże ile jeszcze chcecie tam stać jak długo
nie żal wam jeżeli już nie siebie to przynajmniej mnie
zbiera się na deszcz w Gibraltarze pada już od godziny
idźcie do domów swoich gdzie czekają wasze zwierzęta
proszę dajcie mi tylko szklankę wody mym mógł choć
trzy łyki bo umierać w pragnieniu to męka. Amen.

V.O.D.
4 lipca 2009 22:34

Amersfoort, The Netherlands

8.07.2009

+++++++++++++++

On behalf of the family I would like to welcome you, thank you all for coming. A special welcome to all the guests from abroad, we really appreciate you coming to pay your last respect to our husband, son, father, brother and friend.

Dear pap, I never told you this, but as a little girl I once made the resolve never to cry again when we said goodbye. Now I'm crying anyway, but this is a different kind of sorrow. I'm crying because I know you didn't want to go. And because I'm going to miss you. I'll miss the father I got to know. The man who never gave up. When you couldn't play the guitar anymore, you switched to reading. When you weren't able to read anymore, you switched to the listening books. You had this determined positivity, humour, were headstrong, an einzelganger and passionate about your work. Even from your bed you could enjoy all the social processes going on around the bed.
I'm very grateful I got to know you. As I am grateful for so many things. For mama, who always stimulated contact between us, despite of everything. For oma, who took good care of you and for the strong woman I know she is. For Joanna, who also took great care of you and stood by you all the time, even in your tactics of dreaming. And for the doctors and the people in the hospice for their care.
Most of all I am grateful for the time we had together.

Pap, we never needed many words, therefore I'm not going to tell you all the things you already know. I hope you'll soon find the peace you deserve. It's alright dear pap.

J.

+++++++++++++++

Pap gebruikt niet veel woorden, maar brengt me toch veel bij.
Ik ga het proberen in woorden te uiten:
Stá er als je staat en poseer positief.
Com-pro-mis of pro beer mis schien te com bineren.
Voorkom dat je iets moet goedmaken, maar maak goede goedmakers
Spin hersenspinsels, plan je plannen en idealiseer je ideeën.
Leeg je hoofd, schrijf een stuk, begin een nieuw hoofdstuk.
Registreer je gedachtegang en realiseer je stappenplan.
Ga je tellen na wat je kan navertellen.
Verzorg je vroegere verzorgers later met zorg.
Open voordat je ogen sluiten.

P.

-------------------

Pap didn't use many words, but still teached me a lot.
I will try to express it in words:
Take a stand when you stand there and pose positively
Compromise or try maybe to combine
Prevent that you have to make something up, but when you have to
make something up, make it up well
Let your thoughts go, plan your plans and idealize your ideas
Empty your head, write a piece, start a new chapter
Registrate your thoughts and realize your action plan
Repeat for yourself what you can recite
Take care of your early caretakers later with care
Open up before your eyes close
P.

+++++++++++++++

Lieve pa,

Je was ziek… Die kanker is een rot ziekte.
Maar ik zal het proberen positief te benaderen, net zoals jij altijd gedaan hebt.
De ziekte heeft ervoor gezorgd dat wij, als familie, dichter bij elkaar zijn gekomen. En daar ben ik erg dankbaar voor.
Je mag trots op jezelf zijn. Ik ben in ieder geval trots op je.
Sommigen zeggen dat ik op je ben gaan lijken. Ik dacht altijd qua uiterlijk maar ik kom er steeds vaker achter dat ze ook op andere vlakken bedoelen.
We delen in ieder geval de liefde voor muziek. Ik heb geprobeerd om hier een paar van je helden bij elkaar te brengen. Soms hebben ze iets over je te zeggen, maar vaker doen ze me denken aan vroeger. Met jou.
Ik zal je missen pa. Veel meer dan ik altijd gedaan heb.

Ik hou van je.
Ciao
J.

-------------------

Dear dad,

You were ill… This cancer is a terrible decease.
But okay. I'll try to approach it positively, just like you always did.
The cancer brought us, as a family, closer together and I'm very thankful for that.
Some people say I look just like you. I always thought they meant the looks but now I know that it's more than that…
One thing is for sure: We share to love for music. I've tried to bring some of your hero's together. Sometimes they have something to say, but more often they let me think of the past. With you.

I'll miss you dad. Much more than I ever did.
I love u.
Ciao

J.

+++++++++++++++

Lieve Peter,

Men zegt wel eens: de cirkel is rond....

Als zusje keek ik vroeger naar je op: stoer een oudste broer, die zijn jongere broer op sleeptouw nam.
Ik rende er achter aan, want daar wilde ik bijhoren!

Thuis in Bosch en Duin: tenten en sneeuwiglo's bouwen in de tuin; op de fiets naar judo (met jou achterop). Later in Arnhem: voetballen op straat, de wereld ontdekken!
Toch zeker ook naar dezelfde school als mijn broers in die roerige zestiger jaren, waarin de wereld op zijn kop stond. Jij ging voorop en ik keek naar je op.

Jij ging jouw eigen weg, en ik reikte naar jou om met jou in contact te blijven. Jou te zien waar dat dan ook mogelijk kon zijn: Elden, Bemmel, Wenen, Washington, Berlijn, Korfowe, Turijn, Hoogland. Of je stuurde een kaartje om te laten weten waar jij zat, en ik keek hoe ver reizen dat was in tijd.
Stoer zo'n oudste broer, en ik reikte mijn hand naar jou uit.

Dan volgde een lange periode waarin ik mijn hand wel naar jou wilde uitreiken, maar het contact lukte niet: alsof wij in verschillende werelden leefden. Jij leek lichtjaren verwijderd. Jij ging jouw eigen weg, en ik ging de mijne. Toch wel stoer zo'n oudste broer, en ik keek je na.

Terwijl ik boos was op het onrecht dat kanker jou in een wurggreep kreeg, ging jij voorop in de strijd en de zoektocht naar mogelijkheden. Stoere oudste broer, ik greep jouw hand en jij hield hem vast.
Ik keek naar je op.

Nu lig jij voor mij, en moet ik op jou neerkijken! Dat past niet, want de cirkel lijkt nog niet rond. Maar als ik denk aan jouw gezicht, toen ik afscheid van jou nam, dan moet ik wel lachen. Het lijkt alsof jij van onder jouw oogleden mij in de gaten houdt met een alwetende glimlach om jouw lippen, die zegt: " Ik ben al in een andere wereld, een lichtjaar verwijderd, en bezig met nieuwe mogelijkheden. Waar wacht jij op? Totdat de cirkel rond is?"
Stoer zo'n oudste broer, en weet je, ik kijk nog steeds naar je op!

Liefs, Peggy

+++++++++++++++

Dear Peter

Now, lying comfortable here in front of us - you would certainly ask me as everyday over the last weeks: Asja, what are the news today?
I have so many things to tell you, but the time is short.
I will not read you the many e-mails you received from your friends and colleagues from all over the world,
I will not tell you the latest news from Poland, from our home in Korfowe, as since Friday you are there already and you know everything better than I do.

But as you asked me just two days before the beginning of your final departure - I am supporting you and standing by you here now and forever.

Your stay in The Netherlands was temporary, but I did not expect you would leave so soon.
You were so determined to go back to Poland and you even set up the date of your departure. You planned to leave the hospice in 2 weeks after your arrival there. You did not want to listen that you were physically too weak to undertake this long travel. But - as usual - you always managed to achieve your goals: you made it exactly on the day you planned your trip - just the way you booked any of your trips over the internet.

For the first time you are in Korfowe before me. I know that on your way you had a talk with Papa and your younger brother Jerry and that you already met Babcia to whom you could not say good bye few weeks ago when she was departing and whom you loved so much.

Tomorrow, I will go to Korfowe too, and I am sure you will be waiting there for me. We will continue to be enthusiastic and creative. Your spirit will guide us day by day.
And as you have said so many times before and as you wrote to your friends in your last e-mails: everybody is welcome to visit us there.

The life will go on as usual. Maybe only my dog Dodi, whom you did not like too much, will wonder why you became so friendly to him and that you do not want to kick him any more as a sort of your a game.

I am very grateful to you that more than 25 years ago we decided to make Korfowe our home that soon will became your home till the end of the world.
Today is the beginning of this trip.
Have a happy trip Peter.
You will always stay in my heart.
See you in Korfowe.
I love you Pip.

Amersfoort, 08.07.2009

++++++++++++++++++++++

My song for YOU Pip

Maybe your mama didn't treat you right,
Maybe her intentions weren't even very good
Maybe my daddy lay awake at night
Imagining himself in some other neighborhood
Left to our own devices
Like maybe they were too
Out on the open road
And wonderin' what to do

You ask how we got here baby don't ask how
That was sometime other than now
It takes what it takes, that's what they told us girl
We've done a lot of dumb things, we'll probably do some more
On two different paths, runnin' 'round in different worlds
We finally found each other, who we were lookin' for
Now I see my own reflection
When I give my love to you
And it's shot back like an arrow
So straight and true
CHORUS
BRIDGE:
I'm not leavin' baby
The future's comin' right here and now
And maybe tomorrow we can't take it
I'm not grievin' baby anymore
The past is gone
And we can't fake it, so baby let's make it
With this love of ours somehow
A little bit of fear, you know it goes a long way
It's followed us around since we were little kids
With just a little faith, well maybe baby someday
We will find the strength, the strength to forgive
It don't come all of a sudden
But when it comes at last
You could blink your eyes and miss it
It happens so fast
CHORUS

XXX

John Hiatt: Sometime Other Than Now

	THE END

We are very thankful to Paul Ridderhof for making the photographs

+++++++++++++++++++++++++++++++

Korfowe, Polska

15.08.2009

13.08.2009 Peter wrócił do Polski, do Korfowego - czego tak bardzo pragnął.
Podczas ostatniego pobytu w Holandii: w domu, w szpitalu, a ostatnio w hospicjum planował swój powrót.
Wierzył, że wróci do swojego domu i tak się stało.
15 sierpnia spełniłam Jego życzenie i wolę rozsypania prochów na polu, gdzie wcześniej biegały nasze konie.
Tutaj znalazł swój spokój i na zawsze pozostanie z nami, a my z nim.
Żegnaj Peter! Na zawsze pozostaniesz w naszej pamięci.

13.08.2009 Peter came back to Poland, to Korfowe what he wished so much.
During his last stay in the Netherlands: at home, in the hospital and at last in hospice he was planning his return here.
He believed to be back to his home in Korfowe and so it happened.
On 15th of August I fulfilled his wish and last will to scatter his ashes on the field on which our horeses were running before.
He has found his peace here and he will stay with us forever and we will stay with him.
Good bye, Peter! You will always stay in our memory.

	A więc to jednak dzisiaj Dzisiaj ku wieczorowi między dwoma pachnącymi stogami, jak w bramie życia między krzykiem narodzin a gasnącym oddechem umierania. Zanim oddam się wiatrowi i rozpłynę w powietrzu chcę podzielić się jedną myślą skrzętnie chowaną przez lata. Pozornie lekko traktując życie kochałem Was głęboko Każdego inaczej Wiem, że to niesmaczne publicznie mówić o miłości, ale dziś niech zostanie mi wybaczone Więc uciekam we cztery strony świata. Nie płaczcie przypadkiem Proszę napijcie się szampana A Ty Asiu pogłaskaj Dodiego So, however it is today At close of the day between two smelling hay stacks, like in the gate of life between the birth cry and fading breath of dying Before I give myself to the wind and will disappear in the air I want to confess something to all of you what I did hide over the years Outwardly treating the life easily I deeply loved you Everyone differently I realize it occurs tasteless to talk about love in public but today let it be forgiven So I run away to four parts of the world In any case do not weep Have some champagne instead of this Stroke Dodi Asia, please V.O.D.

KONDOLENCJE/CONDOLENCE BOOK